ความหวัดยังไม่หาย แต่ความอยากไปเที่ยวก็มาแทรก (เอ๊ะ!!ยังไง) ไปสำเพ็งมาค่ะ ไปกี่ครั้งคนก็ยังหนาแน่นเหมือนเดิม ทั้งที่ความจริงก็ไม่ได้อยากได้อะไร แต่พอไปถึงก็อดใจไม่ไหว ได้ของกลับมาทุกที ก็ของมันกระจุกกระจิก น่ารักไปหมด เลยนี่คะ ไปแต่ละทีไม่เคยได้มาน้อยชิ้น เพราะเขาขายส่ง ซื้ออย่างน้อยต้อง 3 ชิ้นขึ้นไป ถ้าไปคนเดียวก็ตัดสินใจซื้อยากเพราะมันมากไป แต่ไปหลายคนก็ช่วยกันแชร์ค่ะ
นอกจากของกระจุกกระจิกแล้ว สำเพ็งยังเป็นแหล่งค้าผ้าและอุปกรณ์ตัดเย็บมากมาย และตลอดเส้นทางยังมีขนมให้เลือกกินเยอะแยะเลยค่ะ
การไปสำเพ็งแต่ละครั้ง คุณ จะต้องใช้วิชานินจาเฉพาะตัวค่ะ เพราะบรรดารถเข็นของ รถมอเตอร์ไซค์ขนผ้า จะวิ่งกันให้ขวักไขว่ ภายในซอยเล็กๆ เหล่านั้น ดังนั้นเวลาเดินชมของก็ต้องมองรอบข้างระวังเท้าและระวังทรัพย์สินให้ดี เพราะคนเยอะๆ อะไรก็เกิดขึ้นได้
เดินกันจนเหนื่อยละ หาที่นั่งพักรับประทานอาหารกันดีกว่าคะ สำหรับมุสลิม หรือ ผู้นับถือศาสนาอิสลาม ที่หาร้านอาหาร แนะนำให้เดินไปที่ ดิโอ สยาม ค่ะ ไปที่ ศูนย์อาหารชั้น 3 หาร้านชื่อ อาอีซะห์ อาหารอิสลาม เมนูที่ร้านนี้มี ก็ไม่ได้แตกต่างจากร้านอาหารฮาลาลตามห้างทั่วไป เพราะเมนูที่เห็นกันเป็นประจำ ชินตา (แอบเบื่อเล็กน้อย) ข้าวหมกไก่ ข้าวสตูไก่ ซุปไก่ ซุปเนื้อ มีแกงมัสมั่น ฯลฯ คราวทีแล้วไปทานสตูไก่ กับ ซุปไก่ โอเคค่ะ ใช้ได้ ลองไปทานดูนะคะ จำได้ว่ามีอีกหนึ่งร้านแถวหน้าโรงเรียนเพาะช่าง เป็นร้านก๋วยเตี๋ยว กับข้าวแช่ แต่ครั้งนี้ไม่ได้ไป เอาไว้คราวหน้าไปใหม่จะเอามาฝากนะคะ
ส่วนวิธีการไป บ้านเราอยู่แถวรามคำแหง ก็นั่งเรือคลองแสนแสบไปคะ 16 บาท สุดสายที่ผ่านฟ้า (ไม่นิยมเอารถไปค่ะ ที่จอดรถแพง) จากนั้นเดินมาขึ้นรถเมล์ที่ข้างป้อมมหากาฬ สาย 56 ก็จะไปถึงสำเพ็งได้แล้วคะ นั่งรถไปสักพักไม่ไกลเท่าไหร่ค่ะ ถ้ากลัวลงไม่ถูกก็ถามกระเป๋ารถเมล์ หรือสังเกตุที่คนเดินพลุกพล่านให้อนุมานเอาว่าใช่ค่ะ แต่จะให้แน่ถามเขาดีกว่าค่ะ
ส่วนวิธีการไป บ้านเราอยู่แถวรามคำแหง ก็นั่งเรือคลองแสนแสบไปคะ 16 บาท สุดสายที่ผ่านฟ้า (ไม่นิยมเอารถไปค่ะ ที่จอดรถแพง) จากนั้นเดินมาขึ้นรถเมล์ที่ข้างป้อมมหากาฬ สาย 56 ก็จะไปถึงสำเพ็งได้แล้วคะ นั่งรถไปสักพักไม่ไกลเท่าไหร่ค่ะ ถ้ากลัวลงไม่ถูกก็ถามกระเป๋ารถเมล์ หรือสังเกตุที่คนเดินพลุกพล่านให้อนุมานเอาว่าใช่ค่ะ แต่จะให้แน่ถามเขาดีกว่าค่ะ
